Liefste dagboek,
Wij kennen elkaar nu al lang hé, heel lang en ik weet het, ik ben niet altijd even lief voor jou geweest. Soms liet ik je weken, maanden, alles opgeteld waarschijnlijk jaren links liggen; meer dan eens heb ik in een vlaag van woede mijn woorden uit jouw geheugen gescheurd en hoewel ik je meestal in een mooi kleedje heb gehuld, moet ik toegeven dat je soms moest bestaan op losbandige verfrommelde kladblaadjes die gedoemd zijn als zwervers te dolen tussen gedumpte schetsen, gecastreerde kattenbelletjes en beschimmelde boodschappenlijstjes. Ik weet het, ik was niet altijd lief voor jou, jij daarentegen bent altijd mijn liefste dagboek gebleven. Ondanks alles was je er telkens weer als ik je nodig had. Als ik verdrietig was of bang was om iets leuks te vergeten, maar vooral al die keren dat ik die rare wereld als enige normale mens probeerde te begrijpen.
Het is duidelijk dat jij de betere helft bent in deze lange, lange relatie tussen ons, maar laat het gezegd zijn dat ik ook enorm van jou hou. Ook nu is het even geleden dat we elkaar spraken en ik moet toegeven dat er een reden is waarom ik jou weer opzoek. Ik heb namelijk een voorstel voor jou, wacht nog niet reageren, eerst luisteren. Je kunt dat toch zo goed. Zoals ik al zei, we hebben nu al heel, heel lang een relatie, knipperlicht? Misschien, maar wel intens en onbreekbaar. En toch moest het altijd in het duister, enkel tussen ons, geniepig en in het geheim. Precies een vuile affaire waar niemand iets van mag weten en dat vind ik niet eerlijk. Niet eerlijk ten opzichte van jou, van mij en van de mensen die we zogezegd niet zouden vertrouwen met onze publieke geheimpjes. Dus vandaar mijn voorstel, neen, nog niet reageren heb ik gezegd, laat mij uitspreken.
Ik wil je voorstellen aan de wereld of toch dat stukje van de wereld dat nieuwsgierig naar jou is. Hier zo. Neen, neen, wacht, ik ben nog niet klaar. Ten eerste wil ik nog zeggen waarom. Waarom? Omdat ik denk dat je misschien andere mensen kunt helpen, zoals je mij helpt, door hen te tonen dat je met je eigen ogen naar de wereld mag kijken, wie weet heeft iemand daar iets aan. En jawel, er is ook een ' ten tweede'. Ten tweede, er hangt ook iets aan vast voor jou. Ik beloof namelijk om jou terug de aandacht te geven die je verdient en je geregelder toe te spreken. Ik gok op minstens één keer per week. Ja, ik weet het, je bent een DAGboek, maar komaan geef toe, ik doe al mijn best en we weten allebei dat elke dag niet gaat lukken. Daarenboven zeg ik minstens, minstens hé. Allee wat denk je? Nu mag je reageren hé.
Ok, zwijgen is toestemmen?
Bedankt liefste dagboek en tot snel,
Je beschrijver
Comments